حد یث جمعه

       ای صبا نکهتی از خاک ره یار بیار

                   ببر اندوه دل و مژده ی دیدار بیار

       نکته ی روح فزا از دهن دوست بگو

                   نامه ی خوش خبر از عالم اسرار بیار

     ******

آنها نه دلها ، که گِل های بی نجابت اند که تو را انتظار نمی کشند.
و آنها نه سرها که، که سنگ های بی صلابت اند ، اگر از شمیم فرج،

چون گل نشکفند.

مادران ما را به روزگار غیبت بر زمین نهاده اند و در کام ما حلاوت ظهور ریختند .

  پدران ، هر صبح آدینه ، دستان دعای ما را میان انگشتان اجابت خود می گرفتند 

و در کوچه باغ های نیایش به ندبه می بردند.

آموزگاران ، نخست حرفی که در گوش ما می خواندند ، دلواژه های مهر با خورشید سپهر بود.

     روح پدرم شاد که می گفت به استاد

                           فرزند مرا هیچ میاموز به جز عشق

از یاد نمی برم آن روز را که با پدر گفتم :

کدامین کوه میان ما و او غروب افکند ؟

گفت: فرزندم ! دانستم بالغ شده ای ؛ که نابالغان از او هیچ نپرسند و به

او هرگز نیندیشند.

گفتم : در کنار کدامین برکه بنشینم تا مگر ماه رخسارش در او بتابد؟

گفت: فرزندم ! دانستم که از من میراث داری ؛ که پدران تو همه برکه نشین بودند.

     همه قبیله ی من عالمان دین بودند
                             مرا معلم عشق او شاعری آموخت

گفتم : پدر جان ! چرا عصر آدینه ها پروای ما نداری ؟

گفت : فرزندم ! پروانه ها همه اینچنین اند.

       در روزگار نامرادی ، هر روز جمعه است و جمعه ها  صبح و ظهر و شام        ندارند،همه عصرند.

گفتم : تا جمعه ی موعود ، چند آدینه راه است ؟

.................

مادرم به ما پیوست. دلگیر بود، اما مهربان.

نگاهش به سوی ما لغزید ، چشمهای من در افق خیره ماند.

پدر یا مادر ، نمی دانم ، یکی گفت :

شاید امروز ، شاید فردا ، شاید .......همین جمعه

مژده ای دل که مسیحا نفسی می آید
                  که ز انفاس خوشش بوی کسی می آید

                                          از غم هجر مکن ناله و فریاد که دوش

                                                               زده ام فالی و فریاد رسی می آید

                                                             برگرفته از مجله ی موعود ، ش 28